Bewegen is hot. Je ziet de fitnesscentra overal als paddestoelen uit de grond verrijzen. Enerzijds vormt het een noodzakelijk tegenwicht voor al diegenen, die lichamelijk verstard achter het beeldscherm hun kost moeten verdienen. Anderzijds is er bewust en of onbewust een enorme drang om in het fysiek lichamelijke bereik je zelf weer terug te vinden, dan wel te ervaren dat je meer bent dan een kop-poteling.

Geest en lichaam vormen veelal geen dagelijkse twee-eenheid meer zoals vroeger, waarin de ambachtsvrouw en of –man het zelf mocht bedenken, ontwerpen en vooral uitvoeren. Laat staan dat in die tweeheid nog de roep van een zielsbewogen dynamiek hoorbaar en zichtbaar tot uiting vermag te komen in deze of gene creatie.

Het stuit zelfs op verzet in velerlei vorm, als je deze drieledige dynamiek van lichaam, ziel en geest aan de orde wil stellen als een drieledig gefundeerd mensbeeld, teneinde bijvoorbeeld richting te kunnen geven aan het pedagogische en of geneeskundige handelen in de dagelijkse praktijk van het opvoeden en of helen.

Met vorstelijk bewegen viseren we juist de noodzaak om weer geïntegreerd te leren bewegen, hetgeen jonge kinderen nog speels weten te etaleren in hun spel. Dat kan vaker niet dan wel vorm krijgen aan de zijlijn van leven en werken, maar wel in de zogenaamde vrije tijd. Juist dat weerspiegelt het schisma tussen deze drie basale menselijke vermogens. Die is niet van de ene op de andere dag ontstaan. Historisch zien we zowel de voor als tegenstanders van dit uiteen vallen hun licht werpen op deze desintegratieve tendens.

Dat heeft zeker zin en betekenis gehad, voor zover de mens in deze, in alle vrijheid, zijn ik-functie kon ontwikkelen. De vraag die nu oprijst is in hoeverre we deze vervreemding te boven dienen te komen door een geheel nieuwe weg in te slaan, waarin de mens in hetgeen hij leert en of bewerkt weer met hoofd hart en handen aan de slag mag en kan.

Concreet vinden we deze integratieve werkvormen in de aloude ambachten en of aloude bewegingskunsten. De kunst is om weer nieuwe wegen te vinden deze integratieve werkvormen op de werkvloer tot leven te brengen en wel zo dat de uitvoerende ze, zowel object betrokken als subject betrokken, zowel adequaat als zielsbewogen, gestalte kan geven.

Dat vraagt om maatwerk, juist daar waar niet de machine maar de mens weer aan het roer mag komen te staan van zinvol en betekenisvol werken in velerlei nog te ontwikkelen ‘smidsen’.

Smidsen in velerlei vorm en zeer wel ook specifiek opgericht en ingericht, om (deels nog aan de zijlijn) weer kennis te kunnen maken met een integrale wijze van bewegen, waarin juist de hele mens in al haar geledingen weer aan bod dient te komen in concrete zinvolle samenhangen.

Veelal wordt er deels nog terug gegrepen op oude westerse en vooral oosterse bewegingsvormen (Yoga, Kung Fu, Taichi), maar deels worden er ook geheel en al nieuwe bewegingsvormen ontwikkeld (Eurithmie).

Het blijken oefenplaatsen te worden waarin de noodzaak gevoeld wordt om weer mind-full te leren bewegen en of te leren handelen en of te leren werken.

Zulke smidsen hebben we concreet vorm gegeven in Chateau Frandeux (Belgische Ardennen), zie o.a. Vorstelijk vasten waarin, tijdens het reinigingsproces, Yoga en Chi Kung werd gebezigd. In Vorstelijk bewegen verschuift het accent naar het van binnen uit onderzoeken van de ‘bewogen beweging’. Vanuit het bewegen en in de beweging zelf gaat men dan op onderzoek uit. Middels het belevend ervaren van een zinvolle beweging kan men dan velerlei samenhangen op het spoor komen en zo nodig ook vorm geven in het leven van alle dag. Denk daarbij aan de wijze van koken, stofzuigen, afwassen, tuinieren, repararen, schrijven, etc etc.